Sunday, March 25, 2012

।ਸਾਜ਼ਸ਼ਾਂ ਦਾ ਵੀ ਸਿਲਸਿਲਾ




ਪਤਝੜ ਵੀ ਹੈ,ਹੈ ਸਾਜ਼ਸ਼ਾਂ ਦਾ ਵੀ ਸਿਲਸਿਲਾ
ਟਹਿਣੇ ਸੁੱਕੇ,ਜ਼ਰਦ ਪੱਤਿਆਂ ਤੇ ਕਾਹਦਾ ਗਿਲਾ


ਲੈ ਆਇਉਂ ਬਾਜ਼ਾਰ ਵਿੱਚੋਂ ਕਾਗ਼ਜ਼ ਦੇ ਫੁੱਲ ,
ਮਹਿਕਾਂ ਨੂੰ ਤਰਸਾਂ ਤੂੰ ਵੀ ਕੋਈ ਗੁਲ ਖਿਲਾ


ਫੱਟ ਰੂਹ ਤਾਂਈਂ ਉਹ ਵੀ ਸਾਨੂੰ ਅੱਜ ਦੇ ਗਿਆ,
ਜਿਸ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਖਿੰਡ ਜਾਣ ਦਾ ਸੀ ਕਦੇ ਤੌਖਲਾ


ਹੋਣੀ ਮੇਰੀ ਚਾਹਤ ਸੀ ਖ਼ਾਬਾਂ ਦੇ ਹਾਣ ਦੀ,
ਨਾਲ ਜੇ ਹੁੰਦਾ ਦੋ ਕਦਮ ਤੁਰਨੇ ਦਾ ਹੌਸਲਾ।

ਹਰ ਵਾਰ ਹੋਂਠਾਂ ਤੇ ਰੁਕੇ ਕਿਉਂ  ਗੱਲ ਅਣਕਹੀ,
ਲਫ਼ਜਾਂ ਦੀ ਕੀ ਏ ਲੋੜ ਨਜ਼ਰਾਂ ਸੰਗ ਨਜ਼ਰ ਮਿਲਾ।

ਧਰਤੀ ਅੰਬਰ ਚਾਰ -ਚੁਫੇਰੇ ਹੈ ਮੇਰੇ ਜ਼ਹਿਰ ,
ਜੇ ਮਾਰਨਾ ਚਾਹੇਂ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਦੀ ਕੋਈ ਬੂੰਦ ਪਿਲਾ


ਸ਼ਹਿਰ ਚ ਬਣ ਰਹੀ ਮੁਰਲੀ ਵਾਲੇ ਦੀ ਮੂਰਤੀ,
ਸ਼ਹਿਰ ਚ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ ਵਸਤਰ ਹਰਨ ਅਬਲਾ

ਵਕਤ ਦੇ ਤੁਫ਼ਾਨ ਅੱਗੇ ਨਾ ਚੱਲਿਆ ਕੋਈ ਜ਼ੋਰ ਸੀ,
ਸੁੱਕੇ ਦਰਖ਼ਤਾਂ ਸੰਗ ਲਿਪਟ ਗਿਆ ਕਾਫ਼ਲਾ।


                


Friday, April 2, 2010

ਦੋ ਪਲ ਦੀ ਹੈ ਜ਼ਿੰਦਗੀ,ਮੌਤ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਸਾਲ


ਦੋ ਪਲ ਦੀ ਹੈ ਜ਼ਿੰਦਗੀ,ਮੌਤ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਸਾਲ।
ਮੈਂ ਕਿਉਂ ਨਾ ਸੁਲਝਾਂ ਵਕਤ ਦੇ ਤਾਰਾਂ ਨਾਲ?

ਸੰਵਰਨਾ ਤੇ ਬਿਖਰਨਾ ਕਿਸਮਤ ਦਾ ਹੈ ਖੇਲ,
ਜੋ ਇਹ ਆਖੇ ਦੇਵਾਂ ਉਸ ਦੀ ਪੱਗ ਉੱਛਾਲ।

ਰਾਹ ਨੂੰ ਦੇ ਹੁਣ ਰੌਸ਼ਨੀ ਛੱਡ ਬੰਸਰੀ ਵਿਰਲਾਪ,
ਗਾ ਮੁਕਤੀ ਦਾ ਗੀਤ ਤੂੰ ਤੁਰ ਸੂਰਜ ਦੇ ਨਾਲ।

ਪੀਲੀਆਂ ਜੋਕਾਂ ਦਾ ਰੱਤ ਫਿੱਕਾ ਦੇਖੋ ਪਾਣੀਉਂ,
ਦੇਖੋ ਵਾਰਿਸ਼ ਧਰਤ ਦੇ ਮੁੜਕੇ ਦਾ ਰੰਗ ਲਾਲ।

ਅੱਗ ਏਨੀ ਕਿ ਜਲਾ ਦੇਵਾਂ ਰੰਗਲੇ ਸ਼ੀਸ਼ ਮਹਿਲ,
ਤੇਹ ਏਨੀ ਕਿ ਪੀ ਜਾਈਏ ਸਾਗਰ ਨੂੰ ਉੱਛਾਲ।

ਲੋਕੀਂ ਕਿੰਝ ਨਪੀੜਨੇ ਕਰਨੇ ਕਿੰਝ ਹਲਾਲ
ਰਲ ਮਿਲ ਕੇ ਵਿੱਚ ਸੰਸਦਾਂ ਖੇਡਣ ਭੇਡੂ ਚਾਲ।

ਚੁੱਲੇ ਠੰਢੇ ਸੌਂ ਗਏ ਗਗਨੀ ਚੜ ਗਈ ਦਾਲ
ਹਿੱਕ ਪਿਚਕੀ ਮਾਵਾਂ ਦੀ,ਭੁੱਖੇ ਵਿਲਕਣ ਬਾਲ

ਜੋ ਕਵੀਆਂ ਤੋਂ ਅੱਥਰੂ ਨਾ ਬਣਦੇ ਲਲਕਾਰ,
ਵਿੱਚ ਦਵਾਤਾਂ ਡੋਬ ਦਿਓ ਕਲਮਾਂ ਦੇਵੋ ਜਾਲ।

Monday, February 15, 2010

ਦਿਲ ਨੂੰ ਦਿਲ ਮਿਲੇ,ਲਹਿਰ ਨੂੰ ਲਹਿਰ ਮਿਲੇ

ਦਿਲ ਨੂੰ ਦਿਲ ਮਿਲੇ,ਲਹਿਰ ਨੂੰ ਲਹਿਰ ਮਿਲੇ

                     
ਹਰਿੱਕ ਕਲਮ ਨੂੰ, ਸੁਰ ਤਾਲ ਤੇ ਬਹਿਰ ਮਿਲੇ

ਬੁਰਕੀ ਕੱਪੜੇ ਛੱਤ ਨੂੰ ਨਾ ਤਰਸੇ ਆਦਮੀ,
ਸੁਲਗਦਾ ਧੂਣੀ ਵਾਂਗ ਨਾ ਸ਼ਹਿਰ ਮਿਲੇ

ਕੰਮ ਚ ਗਿੜਦੇ ਰਹਿਣਾ ਫਿਤਰਤ ਅਪਣੀ,
                                                      ਚੈਨ ਅਸਾਂ ਨੂੰ ਘੜੀ ਪਲ ਨਾ ਪਹਿਰ ਮਿਲੇ

ਅਗਜ਼ਨੀ ਦੰਗੇ ਮੌਤ ਦੇ ਬੱਦਲ਼ ਕਦੇ,
ਸੁਣਨ ਨੂੰ ਨਵਾਂ ਨਿੱਤ ਕੋਈ ਕਹਿਰ ਮਿਲੇ

ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮਿਲਦੇ ਮਹਿਰਮ ਕਿ ਨਾ ਪੁੱਛ,
ਹੋਂਠ ਰਸ ਭਰੇ ਦਿਲਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਜ਼ਹਿਰ ਮਿਲੇ

ਬੰਬ ਛੁਰੀਆਂ ਚਾਕੂ ਜੇ ਉਹ ਬੀਜ ਗਿਆ,
ਕਿਸ ਦਰੋਂ ਉਸ ਨੂੰ ਅਮਨ ਦੀ ਖੈਰ ਮਿਲੇ?

ਰੌਸ਼ਨੀ ਲੱਪ ਕੁ ਦੇ ਦਿੳੋ ਸ਼ਹਿਰ ਤਾਈਂ,
ਭਿੜਜੇਗਾ ਕਿੱਡਾ ਵੀ ਚਾਹੇ ਕਹਿਰ ਮਿਲੇ।

Thursday, February 4, 2010

ਉੱਡਦੇ ਪਰਿੰਦੇ ਓਨ੍ਹਾ ਨੂੰ ਕਦ ਰਾਸ ਆਏ

ਸ਼ੋ ਕੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਜਿਨ੍ਹਾ ਇਹ ਪਰਿੰਦੇ ਨੇ ਸਜਾਏ ।
ਉੱਡਦੇ ਪਰਿੰਦੇ ਓਨ੍ਹਾ ਨੂੰ ਕਦੇ ਰਾਸ ਨਾ ਆਏ ।

,ਚੋਰੀ ਚੁਪਕੇ ਮਾਪਣ ਉਹ ਸਾਡੇ ਖੰਭਾਂ ਨੂੰ,
ਨਾਪਣ ਉਦ੍ਹਾ ਅੰਬਰ ਅਸੀਂ ਡੰਕਾ ਨਾਲ ਲਿਆਏ।

ਕੱਚੇ ਕੱਚ ਦੀ ਨਾ ਕੀਤੀ ਸੀ ਪਰਖ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ,
ਹੀਰੇ ਦੀ ਭਾਲ ‘ਚ ਰਾਤੀਂ ਮੇਰੇ ਦਰ ਆਏ ।

ਅਕਸਰ ਡਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਓਹ ਚਲਾ ਕੇ ਗੋਲੀ
ਜੋ ਇਮਤਿਹਾਨਾਂ‘ਚ ਸਾਡਾ ਹੌਸਲਾ ਅਜਮਾਏ।

ਵੰਗਾਰ ਹਨੇਰੇ ਨੂੰ,ਸਫ਼ਰਾਂ‘ਚ ਉਮਰ ਬੀਤੀ,
ਤੁਰੇ ਕੰਡਿਆਂ ਤੇ,ਰਹੇ ਤਲਵਾਰਾਂ ਦੇ ਸਿਰ ਛਾਏ ।

ਚੁੱਕ ਦਿਆਂਗੇ ਘੂੰਗਟ ਚੂੜੇ ਵਾਲੀ ਨਾਰ ਦਾ ,
ਨਾ ਅਸਾਂ ਸੌਣਾ ਰਾਹਾਂ‘ਚ,ਨਾ ਬੱਕੀ ਅਟਕਾਏ।


ਮਨਜੀਤ ਕੋਟੜਾ

Friday, November 27, 2009

ਦੌੜ ਵਿਚ ਹੁੰਦਿਆਂ ਵੀ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਕੋਈ ਮੰਜਿਲ ਨਹੀਂ।

ਦੌੜ ਵਿਚ ਹੁੰਦਿਆਂ ਵੀ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਕੋਈ ਮੰਜਿਲ ਨਹੀਂ।
ਇਸ ਤਰਾਂ ਦੇ ਰਾਹੀਆਂ ਨਾਲ ਯਾਰੋ ਮੈ ਸਾਮਿਲ ਨਹੀ।

ਕੁੱਝ ਬੁੱਤ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਲੱਗ ਗਏ ਨੇ ਸ਼ਹਿਰ ਅੰਦਰ,
ਕਤਲ ਵੀ ਦੇਖਦੇ ਨੇ ਆਖਦੇ ਨੇ ਕੋਈ ਕਾਤਿਲ ਨਹੀਂ।

ਮੇਰੇ ਮਹਿਰਮ ਰਸ਼ਤੇ ਹੀ ਬਣਾਉਂਦੇ ਰਹੇ ਉਮਰ ਸਾਰੀ,
ਪੁਲ ਉਸਾਰਨ ਦੀ ਕਦੇ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਕੀਤੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ।

ਕੀ ਕਹਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਉੱਚੀ ਕੂਕਣ ਦੇ ਮਸੀਹੀ ਅੰਦਾਜ਼ ਨੂੰ!
ਸ਼ਲੀਬਾਂ ਤੇ ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਹੱਸਣੇ ਦਾ ਜੇ ਆਇਆ ਵੱਲ ਨਹੀਂ।

ਜਿਸ ਪਖੇਰੂ ਦੇ ਜ਼ਹਿਨ ਵਿੱਚ ਤਾਂਘ ਨਹੀਂ ਪਰਵਾਜ਼ ਦੀ
ਪਿੰਜਰੇ ਬਿਨ ਉਸ ਦੀ ਜਿੰਦ ਦਾ ਕੁੱਝ ਵੀ ਹਾਸਿਲ ਨਹੀਂ।

Thursday, November 5, 2009

ਹਾਸ਼ੀਏ ਤੇ ਚਲੇ ਗਏ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਕਥਾ ਲਿਖ ਰਿਹਾ ਹਾਂ

ਸਮੇਂ ਦੀ ਨਬਜ਼ ਸੰਗ ਮਜਲੂਮਾਂ ਦੀ ਵਫਾ ਲਿਖ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।
ਹਾਸ਼ੀਏ ਤੇ ਚਲੇ ਗਏ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਕਥਾ ਲਿਖ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।

ਚੰਨ ਤਾਰਿਆਂ ਦੀਆਂ ਬਾਤਾਂ ਪਾਉਂਦੇ ਰਹੇ ਜੋ ਉਮਰ ਭਰ,
ਉਨ੍ਹਾਂ ਸੂਰਜਾਂ ਦੀ ਬੇਬਸੀ ਦੀ ਸੋਖ ਅਦਾ ਲਿਖ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।

ਤੇਰੇ ਬਿਨ ਵੀ ਤਾਂ ਗੁਜਰ ਗਈ ਹੈ ਮੇਰੀ ਇਹ ਜਿੰਦਗੀ,
ਪਹਿਲੀ ਮਿਲਣੀ ਨੂੰ ਖੂਬਸੂਰਤ ਹਾਦਸਾ ਲਿਖ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।

ਜਿੰਦਗੀ ਨੇ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬੇਜੁਬਾਨ ਹੀਜੜੇ
ਉਨ੍ਹਾਂ ਇੱਜ਼ਤਦਾਰ ਲੋਕਾਂ ਤੋਂ ਹੋ ਕੇ ਖਫਾ ਲਿਖ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।

ਜੰਜੀਰਾਂ ਦੇ ਟੁੱਟਣ ਝਾਂਜਰਾਂ ਦੇ ਸ਼ੋਰ ਤੋਂ ਜੋ ਨੇ ਖੌਫ ਬੜੇ
ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸਿਰ ਉੱਤੇ ਖੜੀ ਬੇਖੌਫ ਕਜਾ ਲਿਖ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।

ਸੋਖ ਅਦਾਵਾਂ ਤੋਂ ਕਦੇ ਵਿਹਲ ਮਿਲੀ ਜੇ ਫੇਰਾ ਪਾ ਜਾਇਓ,
ਸੁਲਘਦੇ ਜੰਗਲ ਤਪਦੇ ਥਲ ਦਾ ਪਤਾ ਲਿਖ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ।

ਕਿੰਨਾ ਸੀ ਬੁਜਦਿਲ ਉਹ ਜੋ ਮੇਰੇ ਲਈ ਮਰ ਗਿਆ ਹੈ,
ਜਿਉਂ ਸਕਿਆ ਨਹੀਂ ਇਹੋ ਉਸ ਦੀ ਖਤਾ ਲਿਖ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।

ਹੁਰਮਰਾਨਾਂ ਦੀ ਮੱਕਾਰੀ ਮਰਜੀਵੜਿਆਂ ਦੀ ਲਲਕਾਰ,
ਸ਼ਾਜਿਸ ਨੂੰ ਸ਼ਾਜਿਸ ਹਾਦਸੇ ਨੂੰ ਹਾਦਸਾ ਲਿਖ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।

ਉਹ ਤਾਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸੀ ਬੜਾ ਕਿ ਮਹਿਕਦਾਰ ਸ਼ੈਲੀ ਹੀ ਲਿਖਾਂ
ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਹੈ ਗਿਲਾ ਕਿਉਂ ਆਸ਼ਕਾਂ ਦੀ ਵਫਾ ਲਿਖ ਰਿਹਾ ਹਾਂ?

ਸੂਰਜਾਂ ਦੀ ਤਲਾਸ਼ ਚ ਗਏ ਜੋ ਖੁਦ ਹੀ ਤਲਾਸ਼ ਹੋ ਗਏ,
ਐਸੇ ਮੁਸਾਫਿਰਾਂ ਲਈ ਮੁਕੱਰਰ ਸਜਾ ਲਿਖ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।

ਉਹ  ਮਹਿਲਾਂ ਚ ਬਣਾਉਂਦੇ ਨੇ ਚਮਕਣ ਦੀਆਂ ਯੋਜਨਾਵਾਂ
ਮੈਂ ਕੁੱਲੀਆਂ ਚ ਰਹਿ ਕੇ ਚਮਕਣ ਦੀ ਕਥਾ ਲਿਖ ਰਿਹਾ ਹਾਂ

ਮਨਜੀਤ ਕੋਟੜਾ

Thursday, October 29, 2009

ਹਰ ਮੋੜ ਤੇ ਸੂਰਜ ਉਗਾਉਂਦਾ ਰਹਿ।

ਐ ਰਸਤੇ ਦਿਆ ਜੁਗਨੂੰਆ ਰਾਤ ਭਰ ਟਿਮਟਿਮਾਉਂਦਾ ਰਹਿ।
ਚੰਨ ਗਰਦਿਸ਼ਾਂ ਲੁਕੋ ਲਿਆ,ਮੁਕਤੀ ਦੇ ਖ਼ਾਬ ਦਿਖਾਉਂਦਾ ਰਹਿ।

ਘਰਾਂ ‘ਚ ਬੈਠਣ ਦਾ ਅਰਥ ਅਣਚਾਹੀ ਮੌਤ ਵੱਲ ਸਰਕ ਜਾਣਾ,
ਵਕਤ ਦੇ ਸਵਾਲਾਂ ਨੂੰ ਹੋ ਮੁਖ਼ਾਤਬ,ਨਵੇਂ ਰਾਹ ਬਣਾਉਂਦਾ ਰਹਿ।

ਇਹ ਖਾਮੋਸ਼ ਚਿਹਰੇ ਹਾਦਸੇ ਵਿੰਹਦੇ ਵਿੰਹਦੇ,ਹਾਦਸਾ ਹੋ ਗਏ,
ਇਨ੍ਹਾਂ ਅਣਕਹੇ ਲਫ਼ਜਾਂ ਦੀ ਮੌਤ ਦਾ ਮਰਸੀਆ ਗਾਉਂਦਾ ਰਹਿ।

ਪੈਰੀਂ ਬੇੜੀਆਂ ਪਾਈਆਂ,ਸੈਂਸਰ ਕੀਤੀ ਗੈਰਾਂ ਤੇਰੀ ਸ਼ਬਦਾਬਲੀ,
ਬੇੜੀਆਂ ਨੂੰ ਤੂੰ ਝਾਂਜਰ ਬਣਾ,ਮੁਕਤੀ ਦਾ ਰਾਗ ਸੁਣਾਉਂਦਾ ਰਹਿ।

ਮਾਂ ਧਰਤੀ ਦਾ ਕਰਜ਼ ਚੁਕਾ,ਪੋਟਾ ਪੋਟਾ ਬੀਜ ਕੇ ਆਪਣਾ ਆਪ,
ਵੱਢਿਆਂ ਮੁੱਕ ਨਹੀਂ ਹੋਣੇ,ਹਰ ਮੋੜ ਤੇ ਸੂਰਜ ਉਗਾਉਂਦਾ ਰਹਿ।

ਮਨਜੀਤ ਕੋਟੜਾ

Tuesday, October 13, 2009

ਜਸ਼ਨ ਤਰੱਕੀ ਦੇ

ਜਸ਼ਨ ਤਰੱਕੀ ਦੇ ਲਹੂ ਦੀ ਕੀਮਤ ਉੱਤੇ ਜਰਦਾ ਰਿਹਾ।
ਦੇਸ਼ ਤਾਂ ਖੁਸ਼ਹਾਲ ਹੋਇਆ, ਚੁੱਲਾ ਮੇਰਾ ਠਰ੍ਹਦਾ ਰਿਹਾ।

ਵਸਤੂ ਦੀ ਵਧ ਗਈ ਕਦਰ,ਸਸਤਾ ਹੋ ਗਿਆ ਆਦਮੀ,
ਭੁੱਖ ਸਾਹਵੇਂ ਜੀਣ ਦੀਆਂ ਬਾਜ਼ੀਆਂ ਨਿੱਤ ਹਰਦਾ ਰਿਹਾ।

ਡਾਰ ਚਿਰਾਗਾਂ ਦੀ ਰੱਖ ਆਏ ਜਿਸ ਬਨੇਰੇ 'ਤੇ ਬਾਲ ਕੇ,
ਉੱਲੂਆਂ ਨੂੰ ਹਰਦਮ ਖਿਆਲ ਕਿੰਨਾ ਉਸ ਘਰ ਦਾ ਰਿਹਾ।

ਹੈ ਹਰਿਆਲੀ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਥਾਂ,ਕਿਨਾਰੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦੇ ਖੁਰੇ,
ਆਇਆ ਪਾਣੀ ਹੋਰ ਥਾਵੋਂ,ਮੀਂਹ ਹੋਰ ਥਾਵੇਂ ਵਰ੍ਹਦਾ ਰਿਹਾ।

ਆਖਰ ਲਾ ਮਹਿੰਦੀ,ਵਟਣਾ ਮਲ, ਲਿਆ ਬਦਲ ਪਿੰਜਰਾ,
ਖੰਭ ਵੀ ਸਨ,ਨੈਣੀਂ ਪਰਵਾਜ਼ ਦਾ ਸੁਪਨਾ ਤਰਦਾ ਰਿਹਾ ।

ਕੀ ਦੱਸਾਂ ਹਾਲ-ਏ-ਆਲਮ,ਹਰ ਸਖ਼ਸ ਹਿੱਪੀ ਹੋ ਗਿਆ,
ਨਗਨ ਹੋਣ ਦੀ ਹੈ ਦੌੜ,ਜਿਸਮ ਉੱਤੇ ਨਾ ਪਰਦਾ ਰਿਹਾ।

ਰਹਿਬਰ ਸੀ ਪੱਥਰ,ਮੇਰਾ ਰਹਿਨੁਮਾਂ ਪੁਜਾਰੀ ਹੋ ਗਿਆ ,
ਸੰਗ ਹਨੇਰੇ ਹੋ ਚਗਲੇ ਸੱਵਾਦਾਂ ਦੀ ਹਾਮੀ ਭਰਦਾ ਰਿਹਾ।

ਤਿਲਕ,ਟੋਪੀ,ਭਗਵੇਂ ਚੋਲੇ ਵੱਸ ਪਾ ਦਿੱਤਾ ਇਨਸਾਨ ,
ਰੋਟੀ ਦੀ ਥਾਂ ਮੰਦਰ,ਮਸਜਿਦ ਦਾ ਫਿਕਰ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ।

ਵਸੀਹਤ ਕਰਾਈ ਨਈਓਂ,ਰੁਕ ਜਾਵੇ ਨਾ ਸਾਹ ਬਾਪੂ ਦਾ ,
ਸਿਰਹਾਣੇ ਬੈਠੇ ਵਾਰਸਾਂ ਦਾ ਐਵੇਂ ਨਾ ਦਿਲ ਖ਼ਰਦਾ ਰਿਹਾ!

ਹਨੇਰੇ ਦੀ ਸ਼ਰਤ ਇਹ,ਹੋ ਹਾਵੋ ਕਤਲ ਸ਼ਾਂਤ ਰਹਿ ਕੇ ,
ਖਿੱਚ ਲਵੋ ਜ਼ੁਬਾਨ,ਜੋ ਜਿਉਣ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ।

ਹਾਂ ਸੋਚਾਂ ਵਿੱਚ ਸੁਲਗਦੇ,ਵਾਂਗ ਜੁਗਨੂੰਆਂ ਬਲਣਾ ਸਿੱਖੋ ,
ਚੀਰ ਦਿਓ ਗਰਦਿਸ਼ਾਂ,ਕਦ ਤਾਈਂ ਚੰਨ 'ਤੇ ਪਰਦਾ ਰਿਹਾ।

Friday, October 2, 2009


ਨਾਨਕ ਕਰਦਾ ਫਿਰੇ ਉਦਾਸੀਆਂ

ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਕੀਤਾ ਹਜ਼ਾਰ ਟੁਕੜੇ,ਹਰ ਟੁਕੜਾ ਨਸ਼ਤਰ ਹੋਇਆ।
ਪੱਥਰਾਂ ਰੁੱਤ ਰੰਗਲੀ ਲਈ,ਨਸ਼ਤਰਾਂ ਦਾ ਹਾਰ ਪਰੋਇਆ।

ਚੁਣ ਚੁਣ ਮਾਰੇ ਗਏ ਸੀ,ਬਸਤੀਆਂ ਚੋਂ ਗੈਰ ਮਜ਼ਹਬੀ ਲੋਕ,
ਖਬਰ ਛਪੀ ਕਿ ਸ਼ਹਿਰ ਅੰਦਰ,ਨਹੀਂ ਕਤਲੇਆਮ ਹੋਇਆ।


ਅੱਧੀ ਰਾਤੀਂ ਪੁਲਸੀਏ ਮਾਰ ਗਏ ਸੀ ਜੰਗਲ ਦਾ ਰਖਵਾਲਾ,
ਮਾਂ ਸਵੇਰ ਕਦ ਹੋਊ,ਗੋਦੀ ਵਿੱਚ ਸਹਮਿਆ ਬਾਲ ਰੋਇਆ।


ਬੇਸ਼ੱਕ ਸ਼ਾਂਤ ਦੌੜ ਰਹੀ,ਚੁੱਪ ਦੀ ਵੀ ਕੋਈ ਭਾਸ਼ਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ,
ਵੰਡੋ ਇਲਮ, ਭੀੜ ਲਵੇਗੀ ਮੁਕਤੀ ਦਾ ਸੁਪਨਾ ਨਰੋਇਆ 

 ਸਮਿਆਂ ਨੇ ਈਸਾ ਹਾਲੇ ਵੀ ਟੰਗਿਆ ਹੋਇਐ ਸਲੀਬ ਉੱਤੇ,

ਨਾਨਕ ਕਰਦਾ ਫਿਰੇ ਉਦਾਸੀਆਂ,ਮੈਂ ਘਰ ਦਾ ਬੂਹਾ ਢੋਇਆ।

Sunday, September 27, 2009

ਦੀਵੇ ਬਲਦੇ ਰੱਖਣਾ
















ਝਾਂਜਰ ਮਿੱਤਰਾਂ ਦੇ  ਦਰ ਤੇ ਛਣਕਾ ਆਏ ਹਾਂ ।
ਸਾਹਵੇਂ ਦੁਸ਼ਮਣਾ ਦੇ ਤਾਂ ਬੱਕਰੇ ਬੁਲਾ ਆਏ ਹਾਂ ।
ਗੁੜ ਦੀ ਰੋੜੀ ਨਹੀਂ ਵਜੂਦ ਸਾਡਾ,ਪਿੱਪਲ ਹਾਂ ,
ਪੱਥਰਾਂ ਚੋਂ ਵੀ ਆਪਣਾ ਆਪ ਉਗਾ ਆਏ ਹਾਂ ।
ਮੋਢਾ ਦੇਣੇ ਨੂੰ ਚਾਰ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਨਹੀਂ,
ਕਲਮ ਸੱਚ ਦੀਆਂ ਰਗਾਂ ਤੇ ਟਿਕਾ ਆਏ ਹਾਂ ।
ਗਾਂਧੀ ਵੀ ਕਿੱਡਾ ਕੁ ਸੱਚ ਏ,ਪਰਖ ਲਵਾਂਗੇ ,
ਸੋਚ ਨੂੰ ਤਰਕ ਦੀ ਸਾਣ ਉੱਤੇ ਘਸਾ ਆਏ ਹਾਂ ।
ਗੁਲਾਮੀ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨਾ ਮਨਜੂਰ ਅਸਾਂ ਨੂੰ,
ਗਲ਼ ਲਾ ਮੌਤ, ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਰੁਸ਼ਨਾ ਆਏ ਹਾਂ ।
ਕੈਦ ਅਸੀਂ ਸੀ ਕਿ ਹਕੂਮਤ,ਹੈ ਵਕਤ ਗਵਾਹ ,
ਜੇਲੋਂ ਰੌਸ਼ਨੀ ਦਾ ਪੈਗਾਮ ਘਰੀਂ ਪਹੁੰਚਾ ਆਏ ਹਾਂ।
ਕਿਸਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਤੇਰੀ ਹੋਂਦ ਤੋਂ ਮੁਨਕਰ ਅਸੀਂ ,
ਐ ਖੁਦਾ ਤੇਰੀ ਹੋਂਦ ਦੇ ਭਰਮ ਵੀ ਮਿਟਾ ਆਏ ਹਾਂ।