ਬੁਨਿਆਦ ਦਾ ਪੱਥਰ,,,,,,,,
ਤੇਰੀ ਬੁਨਿਆਦ ਦਾ ਪੱਥਰ ਹੀ ਬਾਕੀ ਰਹਿ ਗਿਆ।
ਤੂਫ਼ਾਨ ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਸ਼ਾਮਿਆਨੇ ਉਡਾ ਕੇ ਲੈ ਗਿਆ ।
ਇਸ ਵਾਰ ਵੀ ਯਾਰ ਮੈਂ ਆਪੇ ਤੋਂ ਹੀ ਗੈਰਹਾਜ਼ਰ ਸਾਂ,
ਝੀਲ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਗਿਆ, ਮਖੌਟਾ ਨਾਲ ਲੈ ਗਿਆ ।
ਆਪਣੇ ਲਫ਼ਜਾਂ ਉੱਤੇ ਤੈਨੂੰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਯਕੀਨ ਸੀ,
ਸਜਾ ਮੈਂ ਕਿਉਂ ਤੇਰੇ ਵਾਅਦਿਆਂ ਦੀ ਸਹਿ ਗਿਆ।
ਸਮਿਆਂ ਨੇ ਤਰਕਸ ਮੇਰਾ ਜੰਡ ਉੱਤੇ ਟੰਗਿਆ ,
ਸਹਿਬਾਂ ਨੂੰ ਤਾਂ ਐਵੇਂ ਹੀ ਮੈਂ ਬੇਵਫ਼ਾ ਕਹਿ ਗਿਆ ।
ਓਹ ਮੈਨੂੰ ਜਿਸਮ ਦੀਆਂ ਪਰਤਾਂ ’ਚੌਂ ਲੱਭਦੀ ਰਹੀ,
ਮੈਂ ਮੇਰੀਆਂ ਨਜ਼ਮਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਛੁਪ ਕੇ ਬਹਿ ਗਿਆ ।
ਕਿੰਨੇ ਰਾਹੀਆਂ ਨੇ ਸਾਖ਼ਾਵਾਂ ਮੇਰੀਆਂ ਤੋਂ ਉਡਾਣ ਭਰੀ,
ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਰਾਹੀਆਂ ਦਾ ਮੇਰੀ ਛਾਂਵੇ ਥਕੇਵਾਂ ਲਹਿ ਗਿਆ।
ਹੌਸਲਾ ਮੇਰਾ ਵੀ ਦੇਖ ਕਿ ਜਿੰਨੀ ਵੀ ਵਾਰ ਡਿੱਗਿਆ ,
ਓਨੀ ਵਾਰ ਹੋ ਮਜਬੂਤ ਜਿੰਦਗੀ ਦੀ ਰਾਹੇ ਪੈ ਗਿਆ।
No comments:
Post a Comment